|
Баляда Зьмітрака Бядулі
|
|
23.04.1886 – 3.11.1941
|
Вайна за сьпінаю і прад табою.
Цягнік сівы ў зіме, як кол, стаіць.
І ўсім жыцьцё жыцьцём, вайна вайною,
І, быццам пахаронкі, сьнег ляціць
І на зямлю, і на цябе, слабога,
І ты нясеш, нібы жыцьцё, ваду,
Што замярзае, нібы ў нежывога –
Яшчэ жывыя вочы, што бяду
Краіны, у якой ты быў ня лішні,
Усё яшчэ ня выпілі да дна,
А дна ня знае нават Усявышні,
І ты ня будзеш знаць, бо ўжо вайна
Цябе дагнала і спыніла сэрца,
Дзе беларускае жыло сьвятло.
І ўпала на зямлю з вадой вядзерца,
І ў сьнег тваё жыцьцё з вадой сьцякло,
І лёдам стала, па якім сьпяшацца
Жывым далей ад чарнаты вайны.
Табе ж застацца тут, душы вяртацца
У родны край, дзе продкаў валуны,
Дзе кожную вясну буслы гнязьдзяцца,
Нібы ў табе аб Беларусі сны...
11.VII.2008.
|
|
